Lien Van Leemput

GEVOEL IS DE MAYONAISE DIE ALLES SAMENHOUDT

review of Vedran Kopljar's exhibition, 22.04.2018

​

Ik ben er al. Hij is er nog niet. Ik wacht een half uur. Een man passeert mij tot vier keer toe en kijkt mij drie van de vier keer aan.

Een andere man passeert mij twee maal. Eén keer met brood en één keer zonder.

Een familie met twee kinderen is op zoek naar iets. 

Ze kijken mij aan en lijken op het punt te staan mijn hulp in te roepen maar beslissen dan toch om het niet te doen.

Een vrouw passeert en kijkt door het raam naar binnen. Na haar kijk ook ik door dat raam naar binnen of hij er nog niet is.

Hij komt aan op zijn fiets en verontschuldigt zich dat hij te laat is. Hij krijgt de deur niet open. Hij probeert nog eens. Hij krijgt de deur open.

​

Ik kijk. Ik kijk lang.
Ik neem de vormen en kleuren in mij op.
Het is koud binnen.
Buiten is het warm.
 

Er is koffie. Ter verontschuldiging voor het uit het oog verliezen van de tijd. Hij zegt dat hij niet zo goed is met tijd maar dat hij het wel probeert te zijn. Alleen wil het nog niet zo goed lukken.
Ik begin met vragen. Hij begint met antwoorden.
Verhalen ontstaan. Hij wordt Ik.
_____________________________________
 

HET VORMGEVEN VAN DE BINNENRUIMTE
 

Ik werk nooit echt met één verhaal. Het gaat over obsessies. Vlezige hentai porno-animaties, natte full-screen close-ups van vagina’s en anussen, de vormgeving van vlees. Het wordt gevormd uit een universum dat ik heb gecreëerd. Ik creëer vanuit dat universum, ik probeer er zo diep mogelijk in te kruipen om er vervolgens terug uit te kruipen. Van hentai naar architectuur, het idee van een binnenruimte om zo uit te komen bij wetenschappelijke platen en kleuren van organen.
 

Plots moet je iets wat je niet kan zien in beeld brengen. De keuzes die dan worden gemaakt zijn heel interessant.
 

Ik ben zelf een duimzuiger. Duimzuigen doe ik vooral als ik moe ben of mij niet goed voel. Het gaat over het snakken naar of het gevoel ergens naar binnen te willen kruipen. Zich in dekens te willen wikkelen en daarin te verdwijnen. De ervaring van te kunnen verdwijnen in een vleesgrot. Maar dan begin ik na te denken, hoe kan ik dit intieme gevoel vertalen?

Gaan mensen het als een grap lezen? Het is dubbel... Er is een verdedigingsmechanisme ontstaan dat “cynisme” of “ironie” heet. Om zich te beschermen tegen de gevoelens van openlijke intimiteit.

INTERPRETATIE & COMMUNICATIE
 

Ik denk dat we ons bevinden op een grens tussen communicatie en entertainment.
 

Ik wil mij nooit in een situatie begeven waarbij ik tegen iemand zeg wat die moet denken of doen. Ik ben altijd bezig met complexiteit. Wat zorgt voor een onduidelijke en een niet-open communicatie.
 

Er is een zekere spanning. 
 

Dan kan mijn vader bijvoorbeeld zeggen: “En hier nog een kikker.” Want hij heeft iets met kikkers ofzo. Maar tegelijkertijd is er ook heel veel discussie. Het is soms vermoeiend... Mijn moeder voelt dan aan mijn stem als het wat moeilijker gaat en zegt dan de juiste dingen op het juiste moment.
 

Het moment om er uit te stappen is nodig om te zien wat het betekent in onze gedeelde wereld.
 

Geschreven taal, woorden, is de plek op deze wereld waar ik mij het meest comfortabel voel... Jij ook? Hoe zijn de dingen vooraleer jij ze hebt opgeschreven? Voordat jij ze kunt formuleren? Vooraleer ze gevormd worden in jouw hoofd?
 

Vrijheid is heel belangrijk. Vrijheid tot interpretatie. Vrijheid tot communicatie. Vrijheid tot miscommunicatie. Vrijheid voor woorden en zinnen om te mogen ontstaan.
 

De mogelijkheden en beperkingen van taal. Het is standaard dat wij communiceren door miscommunicatie. Het gaat niet over begrijpen, maar over ervaren en voelen. Het gevoel is de duidelijkste vorm van communicatie. Gevoel houdt alle woordelijke miscommunicatie recht. Gevoel kleurt woorden. Gevoel is de mayonaise die alles samenhoudt.
 

Een lexicaal heen en weer gaan zonder dat er betekenis wordt gecreëerd.
 

Inderdaad. Precies.
 

MENTALE RUIMTE

Waar voor mij “de kunst” over gaat, is een ontdekken van een nieuwe mentale ruimte. Om met mijn gedachtes ergens te komen waar ik nog nooit eerder ben geweest. Ik probeer te doen en te denken om te proberen ergens in mijn denken uit te komen waar ik niet had gedacht ooit te kunnen komen.
 

Wie is deze mens?
 

Mijn mooiste ervaringen zijn als je niet kan denken. Gewoon als je “euww euuiw” helemaal door iets ingenomen wordt. Ongeloof en trots dat er een mens bestaat die bepaalde keuzes kan maken om dergelijk gevoel bij mij op te roepen en iets in de wereld te zetten.
 

De keuze voor de mens? De keuze voor zijn keuzes?

Anders is er geen spanning meer, dan weet ik te goed wat ik aan het doen ben. Dan is er geen plaats meer voor toevalligheden. 
 

Een organische stroom.
 

Wat zou kunnen gebeuren moest er geen publiek zijn, is dat ik zou blijven steken in mijn hoofd en dat is niet gezond. Ik heb te weinig aan mezelf. Ik heb de andere heel hard nodig. Hun energie komt zo ook in mijn werk terecht.
 

Een modderlawine van ideeën en soms verdrinken ideeën in deze lawine. Andere ideeën blijven dan weer bovendrijven en gaan verder.
 

MATERIALITEIT
 

Ik ben geïnteresseerd in de handeling. En materialiteit is een middel tot die handeling. Een combinatie van kader en doek. Het materiaal moet kloppen. Ik had zin om te schilderen. Iets irrationeel, of goesting tot, speelt erg mee. Om een soort van harmonie uit de wereld te distilleren. Om die illusionaire diepte weer te geven waar je in kan kruipen.
 

Dat is ergens grappig, want het lijkt tegengesteld. Wat mensen meestal doen.
 

Het grote verschil qua esthetische kwaliteit is dat erotiek nat is. Veel druppels. Veel licht op de druppels. Beweeglijk. Wetenschap is droog. Gevriesdroogd. Statisch. Vanaf het moment dat dingen nat worden, zijn ze niet meer veilig. Erotiek gaat over het risico dat dingen nat en vuil worden.
 

Perspectief, hoe de realiteit weer te geven. Dus in die zin de keuze voor doek en kader. Het duwt je in een richting om te denken met die beperkingen.
 

TIJD
 

Tijd is heel fluide. Wandelen is heel fluide. Ik wandel om te kunnen nadenken. Ik spendeer heel veel tijd in mijn hoofd en wandelen zorgt ervoor dat mijn hoofd niet toestropt. Doelloos. En ik verdwaal ook nog de hele tijd. Tijd en ruimte worden met elkaar verbonden.
 

Verdwalende tijd. Wazige tijd. Waardevolle tijd. Waardeloze tijd. Er ontstaan denkroutes.
 

Uiteindelijk ben ik gewoon twee uur aan het lullen. Dat is heel confronterend. Ik vertelde dat ik me twee maanden in die vleeswereld heb opgesloten. Een sprint. Heftig, intens, drukkend. En op het einde crash ik.
 

Mensen kunnen iets niet begrijpen maar er wel een gevoel bij hebben. Ze voelen dan aan dat er iets is, of dat er niets is.
 

Dat vind ik ook belangrijk, mensen die ik graag heb, dat ik daar op de koffie kan gaan. En dat ik niet moet zeggen “O, nu moet ik weg”. Maar daar heb je tijd voor nodig.
_____________________________________

 

Hij wordt opnieuw hij. Ik kan terug ik worden.
Hij vraagt of ik nog tijd heb voor een koffie.
Hij vraagt of hij mij nog wat vragen kan stellen tijdens het koffie drinken.
Ik zeg “Ja, zeker.” “Melk en suiker?” vraagt hij. Ik zeg: “Neen, mayonaise en suiker alsjeblieft.”