Lien Van Leemput

[review of Ken Verhoeven's solo exhibition]

​

​

Mensen worden vrolijk van jouw werk.
- Ik wil helemaal niet dat mensen vrolijk worden van mijn werk.

​

Een doodskop > 

 

Hij is eigenlijk heel verlegen en blijft soms wat vastzitten in zijn eigen hoofd. 
Hij lijkt mij een verzamelaar. Een verzamelaar van dingen die soms een geheel vormen en meer dan soms gewoon bij dingen blijven. Soms leesbare en zichtbare dingen, meer dan soms onleesbare en onzichtbare dingen. Netjes opgeslagen in zijn achterhoofd. 

 

Ik sluit mijn ene oog. 

 

Dingen ontmoeten elkaar en nieuwe associaties ontstaan. 
Dingen verkleuren. 
Dingen knopen aan. 
Dingen ontknopen zich in kleur.

 

https://j-walkispissed.bandcamp.com/track/call-me-first-prod-cat-soup

​

Kleuren ontmoeten elkaar in bollen. Ontmoetingen zijn bolvormig, zijn kortstondig. Na elke bol zet het kleur zijn of haar weg verder richting volgende bol. Blauw hopt van één naar twee en drie en vier. Wit knoopt aan op vijf, knoopt zich aan blauw. Een kortstondige, bolvormige ontmoeting. 

​

Zijn er hier verhalen? Scheermesjes en vissenskeletten en omgekeerde paraplu’s ontmoeten elkaar maar ik slaag er niet in er een verhaal aan vast te knopen. Is het verhaal blauw of geel? Mijn ene oog hopt van de ene bol naar de andere, op zoek naar een verhaal.

 

Vriendschap?

​

Een weerspiegeling van __________________________. Symbolen laten bespiegelingen doorschemeren in het oog van de bezoeker. 

In een oogopslag. Met één oog toe en één oog open.

 

Een skelet >

 

Blauw loopt door geel en wordt groen. Geel mengt zich met zwart en maakt het zachter. Wit verglijdt in de kracht van rood. Blauw en wit versmelten met elkaar. Rood vecht met wit dat vecht met blauw om samen te vloeien in een nog niet benoembare kleur. Wit wordt grijs bij het mengen met zwart. 

 

De verf heeft een eigen wil. Het kleurt zich naar believen en plakt aan de muur zonder dat deze daarom gevraagd heeft. Alles hangt. Hangt aan de muur. De bollen vertonen tekenen van de zwaartekracht. Er is diepte, er is beweging, er is verrassing, er is vertraging.

 

“Een valse traagheid.” Ik heb het gevoel dat ik alles snel gezien heb. Dat ik alles snel begrepen heb. Is dit wel zo? De verf op de muur vertraagt mijn smartphone die een foto maakt van het geverfde beeld. Ik zie het maar ik zie het toch niet echt, zo lijkt het. Ik besef dat ik vals kijk en vertraag. Ik neem tijd om te kijken. Ik kijk traag.

 

Een catalogus van emoticons in een fries op de muur. Blauw en rood en wit vallen naar beneden. Ik trek aan de kleuren met mijn ene oog. Een nog niet te benoemen gevoel overvalt mij. Ik laat mij overvallen.

 

Een scheermes >

 

http://friendship-bracelets.net/patterns2.php

​

Alsof ik aan een draadje zou kunnen trekken om zo de vriendschap uiteen te halen. 
Te vervormen, te manipuleren.

 

- « Il pleut des cordes »
Wat zijn « cordes »?
- Draadjes, draden, verbindingen. (Zoals ik aan jou vasthang met een draadje dat niemand ziet. Wij zijn dus vrienden, begrijp je?)

Leesbaarheid, onleesbaarheid.

 

Hoe schrijf je tekens? Hoe schrijf je symbolen? Hoe schrijf je betekenis? Gaat het wel om schrijven? Of om lezen? Of om begrijpen? Of om kijken? Of om alles tezamen en dan ook weer om niets? Ik knijp mijn ene oog nog wat harder toe en en zoek naar een werkwoord dat nog niet bestaat.

 

“Schijnbaar alledaagse dingen.”

 

Zoeken naar patronen, naar symbolen, naar betekenis, naar houvast.
Om deze nadien weer te verliezen. Mijn hoofd probeert zich vast te knopen aan de kleuren en symbolen op de muur maar botst er keihard tegen. Ik wil vrienden zijn met deze muur. 

 

“De geesten van potentiële schilderijen.”

 

> als symbool voor onze vriendschap.

 

Ik open mijn andere oog opnieuw.